|
عشق چیست
|
کوک کن ساعتِ خویش ! اعتباری به خروسِ سحری ، نیست دگر دیر خوابیده و برخاسـتنـش دشـوار است
کوک کن ساعتِ خویش !
که مـؤذّن ، شبِ پیـش
دسته گل داده به آب
. . . و پیِ غسلِ به حمام شده است
کوک کن ساعتِ خویش !
شاطری نیست در این شهرِ بزرگ ، که سحر برخیزد
شاطران با مددِ آهن و جوشِ شیرین دیر برمی خیزند
کوک کن ساعتِ خویش ! که سحر گاه کسی
بقچه در زیر بغل ، راهیِ حمّامی نیست
که تو از لِخ لِخِ دمپایی و تک سرفه ی او برخیزی
کوک کن ساعتِ خویش !
رفتگر مُرده و این کوچه دگر
خالی از خِش خِشِ جارویِ شبِ رفتگر است
کوک کن ساعتِ خویش !
ماکیان ها همه مستِ خوابند
شهر هم . . . خوابِ اینترنتیِ عصرِ اتم می بیند
کوک کن ساعتِ خویش !
که در این شهر ، دگر مستی نیست
که تو وقتِ سحر ، آنگاه که از میکده برمی گردد
از صدای سخن و زمزمه ی زیرِ لبش برخیزی
کوک کن ساعتِ خویش !
اعتباری به خروسِ سحری نیست دگر ،
و در این شهر سحرخیزی نیست
.. . . . و سـحر نـزدیک اســـت... [ جمعه 90/4/24 ] [ 12:17 عصر ] [ آیسان ]
[ نظر ]
 من از تو بیدار می شوم نه از خوابِ دیشبم و خوابهای هر شبم تو را می بینم، می خندم از لحظه های بودنت خرسندم ترانه ی سپیده می شوی لب بر سکوت شبانه می بندم از آسمان مشرق قلبم طلوع می کنی خورشیدِ روشن صبحی، ترانه ام من بر تمامی عهدهای پر حرارت روز پایبندم برق نگاه تو می شود، بهانه ی لبخندم [ جمعه 90/4/24 ] [ 12:13 عصر ] [ آیسان ]
[ نظر ]
من از تو بیدار می شوم نه از خوابِ دیشبم و خوابهای هر شبم تو را می بینم، می خندم از لحظه های بودنت خرسندم ترانه ی سپیده می شوی لب بر سکوت شبانه می بندم از آسمان مشرق قلبم طلوع می کنی خورشیدِ روشن صبحی، ترانه ام من بر تمامی عهدهای پر حرارت روز پایبندم برق نگاه تو می شود، بهانه ی لبخندم [ جمعه 90/4/24 ] [ 12:13 عصر ] [ آیسان ]
[ نظر ]
|
مانده بر شانه شعر هایم بار سنگین افسانه هایت * یلدا12 تیر 90 - 11:50
|
 ای تمام غزل ها فدایت پشت اندیشه ها رد پایت مانده بر شانه شعر هایم بار سنگین افسانه هایت با همین بیت های مه آلود می سرایم دلم را برایت هستیم جز همین شعر ها نیست باز می ریزم آن را به پایت جای صد زخم در سینه دارم از تو اما ندارم شکایت خلوت سرد و سنگین دل را پر کن از موج گرم صدایت از توچیزی نمی خواهم آری جز همین خلوت بی ریایت با تو باید شبی بود تا دید غیرت سبزت،ای بی نهایت
[ چهارشنبه 90/4/15 ] [ 1:18 عصر ] [ آیسان ]
[ نظر ]
 خانه ام ابریست یکسره روی زمین ابریست با آن از فراز گردنه خرد و خراب و مست باد می پیچد .. یکسره دنیا خراب از اوست .. و حواس من آی نی زن که تورا آوای نی بردست دور از ره .. کجایی ؟! خانه ام ابریست اما .. ابر بارانش گرفتست در خیال روزهای روشنم کزدست برفتندم من به روی آفتابم میبرم در ساحت دریا نظاره و همه دنیا خراب و خرد از باد است و به ره نی زن که دایم مینوازد نی .. دراین دنیای ابر اندود راه خود را دارد اندر پیش .. [ چهارشنبه 90/4/15 ] [ 1:16 عصر ] [ آیسان ]
[ نظر ]
|
درباره وبلاگ |
| [ طراح قالب : آیسان ] [ Weblog Themes By : aysan] |
