آدمهایی که ما را ترک میکنند سه دسته اند:

یک گروه آنهایی که بر میگردند

گرچه نه آنها دیگر همان آدمهای سابق هستند و نه ما!

گروه دوم کسانی هستند که هرگز بر نمیگردند

چه آنهایی که نمیخواهند ، چه آنهایی که نمیتوانند!

گروه آخر آنهایی هستند که باید دعا کنیم

آنچنان پلهای پشت سرشان را خراب کنند

که اگر هم بخواهند ، نتوانند برگردند!

خطر ناکترین گروه سومیها هستند .

چون موقع رفتن طوری ما را میشکنند ،

که ما تا مدتها در کما میمانیم

و خیلی دیر میفهمیم

که برای چه آدمهای بی ارزشی اشک ریختیم ،

احساس گناه کردیم،

از خود گذشتگی کردیم ،

و تا مرز نابودی ، زندگی را فدا کردیم ...

خیلی دیر میفهمیم ... خیلی دیر ...

ولی یک روز میفهمیم ...

چیزی که هرگز نمیفهمیم این است

که اصلا چه چیز این آدمها را آنقدر دوست داشتیم؟؟؟؟

( روزی که آدمهای بزرگتری ، با ارزشهای والاتری

وارد زندگی ما شدند ،

آن روز قدرِ خودمان را بیشتر میدانیم )