دوباره صدای نرم کوچه را می شنوم . دوباره قاصدک ها آمدند که آمدن را خبرم دهند .

وای که چه شیطنتی برای مژدگانی گرفتن دارند .

شاخه هایی که از پشت پنجره ی اتاقم پیداست ، به من لبخند می زنند و مرا که در کنج

تنهایی ام نشسته ام به ایستادن و تماشا وادار می کنند . گیرایی آن صدا ها و این لبخند ها مرا به پشت بام خانه هدایت می کند .

گویی تمام وجودم سراسر عشق شده . انگار زره محبت بر تن کرده ام . احساس عروج

دارم ، چشمانم را بستم و آغوشم را به سوی آسمان باز کردم الطاف خدایی را دیدم که چگونه می ریزد کاش می توانستم بر پهنه ی هستی بغلتم و همه ی رحمت های خدا را از روی زمین جمع می کردم که در دامان

قلب عریانم بریزم اما حیف که جیره بندی شده بود . رحمت من برای من و رحمت تو برای تو .

من هم همپای ابرها گریه می کردم ....

برای خودم ، برای او و برای هر کسی که این حب الهی رامی بیند اما آن را نمی فهمد و

رهایش می کند .

کاش می توانستم بفهمم راز آن چیست ؟!!!

راز باریدن ، راز اشک ، راز عشق ...