مـــــــــــــن آشناییم که غریبه من را نمیشناسد. من غریبه ایم که آشنا

 من را نمیشناسد. من آنم که هرکس یادگاری از درد بر دلم گذاردو رفت.

 من آنم که هرچه زجرم دادند کینه شان را به دل نگرفتم، من آنم که از

دل مینویسم اما انگار کسی دل ندارد که حرفم را بداند مگر نگفتند آنچه

 از دل براید لاجرم بر دل نشیند؟. من گمشده ای در غربت یادها هستم.

 شاعر نیستم اما شعر میگویم، خواننده نیستم اما میخوانم، مومن نیستم

اما خدا را عبادت میکنم، نویسنده نیستم اما مینویسم، من آنم که به هر

که محبت کردم از پشت به من خنجر زد، من آنم که سینه اش غمها برای

گفتن دارد، من آنم که در این دنیا بی ادعاست، من آنم که به سادگی

فراموش میشوم زودتر از یک پلک زدن، آنچنان که فراموشم کردند، دنیای

 من با این همه گفتار سپید تر از برف است چون اگر کسی را نداشته

 باشم خدا را دارم و اوست یاره واقعیه من. من آنم که کسی حتی

 نزدیکانم مرا با این نام نمیشناسند.من آنم که ناشناس بودن را دوست

 دارد. باز میخواهی بدانی کی هستم!؟ به راستی مــــن کی هستم؟