درس این زندگی از بهر ندانستن ماست     اینهمه درس بخوانیم و ندانیم که چه

خود رسیدیم به جان نعش عزیزی هر روز     دوش گیریم و به خاکش برسانیم که چه

آری این زهر هلاهل به تشخص هر روز         بچشیم و به عزیزان بچشانیم که چه

دور سر هلهله و هاله شاهین اجل              ما به سرگیجه کبوتر بپرانیم که چه

کشتیی را که پی غرق شدن ساخته اند      هی به جان کندن از این ورطه برانیم که چه

قسمت خرس و شغال است خود این باغ مویز  بیثمر غوره ی چشمی بچلانیم که چه

بدتر از خواستن این لطمه نتوانستن            هی بخواهیم و رسیدن نتوانیم که چه

ما طلسمی که قضا بسته ندانیم شکست    کاسه و کوزه سر هم بشکانیم که

گر رهایی ست برای همه خواهید از غرق      ورنه تنها خودی از لجه رهانیم که چه

ما که در خانه ایمان خدا ننشستیم              کفر ابلیس به کرسی بنشانیم که چه

قاتل مرغ و خروسیم یکیمان کمتر                 اینهمه جان گرامی بستانیم که چه

شهریارا دگران فاتحه از ما خوانند                 ما همه از دگران فاتحه خوانیم که چه 

امیدوارم که خوشتون بیاد،خوب به هر حال شعرهای استاد شهریار خیلی قشنگن.

اگه شعری خواستین بگین براتون بزارم