عشق تنها کار بی چرای عالم است، چه آفرینش بدان پایان می گیرد
.معشوق من چنان لطیف است که خود را به "بودن" نیالوده است
                          
***

.دلی که عشق ندارد و به عشق نیاز دارد، آدمی را همواره در پی گم شده اش ملتهبانه به هر سو می کشاند

***

.دل ها چه شگفت انگیزند! عشق نیز از آن ها شگفت انگیزتر است

***

...عشق یعنی کوچک کردن دنیا به اندازه یک نفر و بزرگ کردن یک نفر به اندازه دنیا

***

من با عشق آشنا شدم، و چه کسی این چنین آشنا شده است؟
.هنگامی دستم را دراز کردم که دستی نبود
.هنگامی لب به زمزمه گشودم، که مخاطبی نداشتم
...و هنگامی تشنه ی آتش شدم، که در برابرم دریا بود و دریا و دریا

***

!پروردگارم! مهربان من
.از دوزخ این بهشت، رهایی ام بخش
در اینجا هر درختی مرا قامت دشنامی است و هر زمزمه ای بانگ عزایی و هر چشم اندازی سکوت گنگ و بی حاصلی
.در هراس دم می زنم و در بی قراری زندگی می کنم و بهشت تو برای من بیهودگی رنگینی است
.من در این بهشت، همچون تو در انبوه آفریده های رنگارنگت تنهایم
. . . تو قلب بیگانه را می شناسی، که خود در سرزمین وجود بیگانه بوده ای

***

دل من محکمه ایست که به من می گوید همه را دوست بدار. به همه خوبی کن و اگر بد دیدی دل به دریای محبت بزن و بخشش کن

***

.رنج، تلخ است ولی وقتی آن را به تنهایی می کشیم تا دوست را به یاری نخوانیم
.برای او کاری می کنیم و این خود دل را شکیبا می کند و طعم توفیق را می چشاند
!و چه تلخ است لذت را  تنها  بردن
!و چه زشت است زیبایی ها را تنها دیدن
!و چه بدبختی آزاردهنده ایست  تنها  خوشبخت بودن
در بهشت تنها بودن سخت تر از کویر است. در بهار هر نسیمی که خود را بر چهره ات می زند، یاد  تنهایی  را در سرت زنده می کند
.تنها  خوشبخت بودن، خوشبختی ای رنج آور و نیمه تمام است
.تنها  بودن، بودنی به نیمه است
.و من برای نخستین بار در هستی ام رنج  تنهایی  را احساس کردم

***

. . . آنجا که چشمان مشتاقی برای انسانی اشک می ریزد، زندگی به رنج کشیدنش می ارزد

***

اشک، زیباترین شعر و بی‌تاب ترین عشق و گدازان‌ترین ایمان و داغ‌ترین اشتیاق و تب‌دارترین احساس و خالص‌ترین گفتن و لطیف‌ترین دوست داشتن است، که همه، در کوره یک دل، به هم آمیخته و ذوب شده‌اند و قطره‌ای گرم شده‌اند که نامش اشک است

***

.همچون شمع که در گریستن خویش، قطره قطره می میرد، ذوب می شوم و محو می شوم و پایان می گیرم

***

او در خلوت های خالی من، همسفر سبکبال معراج های آسمانی من می شد و تا هر جا که می خواستم بال در بال او، تا هر کجا که می خواستم دست در دست او می پریدم و می رفتم و می گشتم و بودم
با او، بی آن که به حضور او نیازمند باشم زندگی ای در اوج آسمان ها داشتم و چه زندگی سیراب و سرشاری است که آدمی در کنار معشوقی دلخواه زندگی کند بی آن که رنج تحمل کسی را داشته باشد، وصالی در تنهایی مطلق خویش، با عزیزی که هست و . . . نیست

***

.ایثار را ببین، به شکوه خلقت هستی است
.اخلاص را ببین، به زلالی ملکوت خداوند است
که فاجعه ای ناگزیر می رسد و آن هنگامی است که عشق با معشوق مغایر می افتد و از این دو، یکی را باید قربانی کرد

***

.اگر تنهاترین تنهایان شوم باز خدا هست، او جانشین همه نداشتن هاست

***

آن گاه که عشق زمینی را تجربه کردم دلم چیزی فراتر می خواست. خط بطلان بر تمام آن ها  کشیدم و دل در گرو عشق تو سپردم. نوری از عشق تو مرا در گرفت. چه عشقی، چه حلاوتی و چه نعمتی
.خداوندا! عشقت را از من دریغ مکن

***

!ای که تو آن من دیگرمی
!ای تو که آن توی دیگرتم
.زاد سفر برگیر و قدم در راه نِه، که من در پایان راه بی صبرانه منتظر رسیدن توام

***

عشقی فراتر از انسان و فروتر از خدا نیز هست؛
.و آن دوست داشتن است

***

خدا به همان اندازه که برای کسانی که جز فهمیدن نمی دانند دیر یاب است، به همان اندازه برای کسانی که جز دوست داشتن نمی فهمند، به اسانی بوی یک گل استشمام می شود

***

...ایمان بی عشق، اسارت در دیگران است و عشق بی ایمان، اسارت در خود

***

.هر کس به چیزی تبدیل می شود که به آن عشق می ورزد
،اگر سنگی را دوست داشته باشد سنگ می شود
،اگر هدفی را دوست داشته باشد به آن هدف تبدیل می شود
،اگر به فردی عشق بورزد آن فرد می شود
.و اگر به خدا عشق بورزد خدایی می شود
...اینک انتخاب با خود شماست

***

 . . . من و خدا و عشق، این سه هرگز شکست نخواهند خورد